Θέλετε να προσθέσετε ένα μικρό μπαχαρικό στη ζωή σας; Δοκιμάστε να καλλιεργήσετε πιπεριές καγιέν (Capsicum annuum 'Κόκκινο πιπέρι'). Τα φυτά πιπεριού καγιέν είναι επίσης γνωστά ως μπαχαρικά ινδικά, πιπεριές κέρατων αγελάδας, πιπέρι aleva ή πουλιών, αλλά συνήθως αναφέρονται ως κόκκινο πιπέρι σε μορφή σε σκόνη, που χρησιμοποιούνται για να αρωματίζουν τρόφιμα σε μια ποικιλία από κουζίνες και ιατρικά.
Ονομάστηκε από την πόλη Cayenne της Γαλλικής Γουιάνας, τα φυτά πιπεριού καγιέν σχετίζονται με πιπεριές, jalapenos και άλλες πιπεριές με λίγο πιο ζεστό από το τελευταίο. Στην κλίμακα Scoville, το πιπέρι καγιέν έχει βαθμολογία 30.000-50.000 μονάδες - πικάντικο, αλλά όχι τόσο πολύ που θα χτυπήσει τις κάλτσες σας. Αυτό Κοκκινοπίπερο Το γένος ανήκει στην οικογένεια των Solanaceae.
Πώς να καλλιεργήσετε φυτά πιπεριού καγιέν
Η καλλιέργεια φυτών πιπεριού καγιέν απαιτεί λίγη θερμότητα. Τα τσίλι είναι κυρίως πολυετή στον φυσικό τους βιότοπο υπο-τροπικών και τροπικών περιοχών. Εάν ζείτε σε μια περιοχή με μεγάλη περίοδο καλλιέργειας και πολύ ήλιο, μπορείτε να σπείρετε απευθείας σπόρους στον κήπο 10-14 ημέρες πριν από την τελευταία ημερομηνία παγετού.
Σε εύκρατες περιοχές, τα τσίλι καλλιεργούνται ως ετήσια, οπότε όταν ξεκινάτε φυτά πιπεριού καγιέν από σπόρους, είναι καλύτερο να το κάνετε σε εσωτερικούς χώρους ή σε θερμοκήπιο. Είναι πολύ ευαίσθητα και αντιδρούν άσχημα σε υπερβολικά ζεστό ή κρύο καιρό. Σπέρνετε τους σπόρους σε ελαφρύ, καλά στραγγιζόμενο έδαφος και διατηρήστε σε ηλιόλουστη τοποθεσία σε θερμοκρασία τουλάχιστον 60 F. (16 C.) έως ότου οι σπόροι βλασταίνουν σε 16-20 ημέρες.
Φυτέψτε τα αναπτυσσόμενα σπορόφυτα πιπεριού καγιέν σε διαμερίσματα σε απόσταση 2-3 ιντσών ή σε μεμονωμένες γλάστρες και αφήστε να κλιμακωθεί σταδιακά ή να σκληρυνθεί σε εξωτερικές θερμοκρασίες. Γενικά, η εξωτερική μεταμόσχευση πρέπει να πραγματοποιείται έξι έως οκτώ εβδομάδες μετά τη σπορά των σπόρων ή αφού έχει περάσει κάθε κίνδυνος παγετού. Ωστόσο, εάν επιλέξετε να μεταμοσχεύσετε πριν ο καιρός δεν είναι παγετός, συνιστάται να προστατέψετε τα φυτά με καλύμματα σειράς, ζεστά καπάκια και / ή να μεταμοσχεύσετε τις πιπεριές μέσω μαύρου πλαστικού.
Για να προετοιμαστείτε για τη μεταφύτευση των φυτών πιπεριού καγιέν, τροποποιήστε το έδαφος με λίπασμα ή οργανική ένωση, εάν χρειάζεται, αποφεύγοντας πάρα πολύ άζωτο σε μια περιοχή με πλήρη ηλιοφάνεια έως κυρίως πλήρη έκθεση. Φυτέψτε τα μωρά πιπεριάς σας 18-24 ίντσες (46 έως 61 εκ.) Διαδοχικά.
Φροντίδα των πιπεριών καγιέν
Απαιτείται υγρό έδαφος για τη φροντίδα των πιπεριών καγιέν, αλλά προσέξτε να μην υπερβείτε το νερό. Το κορεσμένο χώμα, ή το υπερβολικά ξηρό έδαφος, μπορεί να προκαλέσει κίτρινο το φύλλωμα. Τα οργανικά φύλλα ή πλαστικά φύλλα βοηθούν στη μείωση των βοτάνων και στην εξοικονόμηση νερού. Ωστόσο, μην εφαρμόζετε βιολογικό στρώμα έως ότου το έδαφος θερμανθεί στους 75 F. (24 C.). Τα φυτά πιπεριού καγιέν μπορεί να ξεχειμωνιάσουν εάν προστατεύονται από παγετό ή μετακινηθούν μέσα. Κλαδέψτε τα φυτά ανάλογα με τις ανάγκες.
Οι πιπεριές καγιέν θα είναι έτοιμες για συγκομιδή σε περίπου 70-80 ημέρες. Όταν είναι έτοιμο, το πιπέρι καγιέν θα έχει μήκος 4-6 ίντσες (10 έως 15 εκ.) Και θα τραβήξει εύκολα από το στέλεχος, αν και είναι πραγματικά καλύτερο να αποκόψετε από το φυτό, ώστε να μην προκαλέσετε ζημιά. Ορισμένα φρούτα θα είναι πράσινα, μερικώς πράσινα ή χρωματιστά και θα πρέπει να φυλάσσονται σε θερμοκρασία 55 F. (13 C.). Η συγκομιδή θα συνεχιστεί και θα συνεχιστεί μέχρι τον πρώτο παγετό του φθινοπώρου.
Χρήσεις πιπεριού καγιέν
Οι πιπεριές Cayenne είναι ανεξέλεγκτες σε μια σειρά από κουζίνες από Cajun έως Μεξικάνικα έως διάφορα ασιατικά τρόφιμα. Οι πιπεριές καγιέν μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε ως σκόνη σε ολόκληρη τη μορφή τους σε πιάτα όπως τρόφιμα Sichuan από σάλτσες με βάση το ξύδι. Τα φρούτα από το φυτό συνήθως στεγνώνουν και αλέθονται ή πολτοποιούνται και ψήνονται σε κέικ, τα οποία με τη σειρά τους αλέθονται και κοσκινίζονται για χρήση.
Ο καρπός του πιπεριού καγιέν έχει υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη Α και περιέχει επίσης βιταμίνες B6, E, C καθώς και ριβοφλαβίνη, κάλιο και μαγγάνιο. Οι πιπεριές καγιέν έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί από καιρό ως συμπλήρωμα βοτάνων και έχουν αναφερθεί ήδη από τον 17ο αιώνα στο βιβλίο «Πλήρης βότανα» του Nicholas Culpeper.
